Natural networking festival in Elp. Waarom? Zomaar, om eens een keer iets anders te doen met NooitMeerMaandag, misschien een beetje inspiratie tappen uit de natuur. Marian en ik hadden ons er niet al te veel van voorgesteld. Wel hadden we zin in een weekend met een tent in de bossen, maar netwerken...
Dat netwerken ging uiteindelijk vanzelf natuurlijk, hoe kan het ook anders op het “natural networking festival”
We waren ingedeeld om een actionpaint a la NooitMeerMaandag te geven. Lekker gooien en smijten met verf.
We werkten met z'n tweetjes als altijd, maar er was deze keer nog iets anders.
Groots, levend, alsof het bos bestond uit een enorm orgaan.
Ik ken deze terreinen van Staatsbosbeheer van zomerweken vol “Buitenkunst.” Tientallen kunstworkshops werden daar gegeven in allerlei disciplines.
Ik durfde toen nog niks. Ik was met volle overgave moeder en probeerde een relatie met iemand in stand te houden die bij voorbaat al mislukt was. Af en toe ging ik 5 minuten naar een workshop. Om te kijken. Meer ruimte zat er toen gewoon niet in mijn hoofd. Beren zaten daar, enorme beren.
Ik was jaloers op de vrijheid van die mensen die daar van alles aan gingen.
Op het punt dat elke creatieveling zal herkennen kwamen Marian en ik ook hier weer beren op de weg tegen, of beter gezegd beren in het bos.
De actionpaint workshop was zo spannend door de totaal ongeschikte setting, gras/modderbodem, dat we ter plekke besloten niet de workshop te geven die we normaal doen en dat was een geweldige beslissing. Het ging niet meer om het resultaat in verf en materie, maar om de mensen die ons vonden die middag. Met een dreigende regenwolk boven onze buitenluchtkoppen speelden we alle regels die horen bij het spel dat je met verf speelt. En vooral met elkaar.
Martijn Aslander heeft tijdens de opening van ons bedrijf in zijn optreden iets gezegd dat wij zo mooi vonden en nog altijd handhaven; mensen kunnen bij ons veilig falen, en omdat Marian en ik ons daar aan over kunnen geven kunnen de andere spelers dat ook.
Dat stukje bos waar we bivakkeerden dat was nog wat. Behalve die naalden en die regen.
We hadden anderhalve kilometer krimpfolie meegezeuld om daar wat mee te spelen.
Het plan was om een world wide web te bouwen tussen die bomen en dat 's nachts te verlichten zodat er een atmosfeer zou ontstaan die iets toe zou voegen aan deze plek voor de mensen die het wilden bezoeken. De installatie zou het netwerk en de verbindingen uit drukken en we wilden eieren gebruiken om de inspiratie te verbeelden. Het idee was binnen een week bedacht en materiaal was ook geen probleem. Na wat experimenteren hadden we er alle vertrouwen in dat we dat world wide web ook echt konden bouwen. Onze beren hadden in dit stadium nog maar het formaat van een teddy.
Toen ik 's middags na de actionpaint met mijn emmers vol water, kwasten en andere attributen het huiskamerveld overstak, kwam een attente heer mij tegemoet en nam mijn zware last van mij over. Tijdens het spoelen kwamen we in gesprek. Zijn naam was Wouter en hij vertelde dat hij er zo van hield om in bomen te klimmen.
Ik moest me beheersen om hem niet meteen naar ons kampement te sleuren.
Later klom hij voor ons in de bomen. We hebben niet 1 beer meer gezien.
Ons web spon zichzelf.
De hele natuur werkte mee. Het weer. Het bos. 's Avonds waren er sterren door de bomen.
We vonden Renger en Steven bereid live muziek te maken voor ons 's nachts en ineens was het een beetje magisch.
Mensen kwamen, en sommigen bleven om wat tijd met ons te delen daar onder dat world wide web.
Een enkeling was zelfs ontroerd.
Nog meer prachtige foto's van RonaldAlbers
En foto's van Marieke van der Veen
Ik ben als een blok gevallen voor een stuk of 200 mensen. M'n hart is flink opgerekt.
Ik heb prachtige verhalen aan de kampvuren gehoord, godenvoer gehad van Wout de Moor en zijn team “komt wel goed schatje”. Stiekem heb ik af en toe mn ego laten strelen door een foute man om lachend weg te lopen en heel af en zong ik mee met de stomme liedjes.
Heel veel kleine foto' tjes zijn ineens echte mensen geworden op twitter.
In het atelier van Marian ligt een bos op de vloer. Dat krijg je wanneer je de tent afbreekt en inpakt als het regent. Honderden dennennaalden herinneren ons aan dat mooie plekje daar in dat bos. Even buiten de dynamiek van het festival. En toch verbonden met zoveel mensen. Marian weer met andere mensen dan ik en dus dubbel zoveel verhalen als je zo je natte tent uit hangt.
En nu dweil ik wat verloren rond, want ik mis het bos. Ik mis de geuren en de atmosfeer ook al was was deze ietwat vochtig. Ik mis vooral de bijzondere dynamiek die zoveel namen heeft en daardoor niet te benoemen is.
O ja die beren in het bos, die hebben we daar maar gelaten.
