Ik hoorde gisteren dat ik wat liever moest zijn tegen mijzelf. Ik ben te streng!
Dat weet ik al wel een tijdje, maar ik vind dat ik daar een heel geldig excuus voor heb. Ik wil een soort van kwaliteitsleventje hebben. Ik grap er wel eens over en dan brul ik het hardst op feestjes in mijn stad dat ik groots en meeslepend zal leven, maar eigenlijk meen ik dat.
Ik wordt een beetje kriegel van mensen die mij vertellen dat ik mijn lat te hoog heb liggen, maar weet je zelfs met mijn lengte kan ik makkelijk onder mijn latje door. Ik weet ergens wel dat ze gelijk hebben, vooral in de periodes dat ik weer eens ten onder ga aan mijn eisenpakketje. En toch...al dat gecrash is ook ergens goed voor. Het is een hele natuurlijke manier om te ervaren dat je even een dag of wat rustig aan moet doen. Op zulke momenten moet je jezelf verwennen en dan kom je ineens weer als herboren tevoorschijn, met een beetje mazzel net op tijd voor het volgende feestje. Ik ben momenteel voor drie bedrijven aan het dingessen. s Nachts vormen mijn dromen en loopjes de meest bizarre combinaties tussen alle mogelijkheden van die 3 bedrijven. Daar word ik doodmoe van maar wat ben ik s morgens blij met de nachtbrei die is blijven hangen. Met die brei ga ik overdag dan weer aan het werk en ik zie aan mijn horizon de beroemde kerstcrash al gloren. Die valt elk jaar in de vakantie. Ook weer mooi opgelost.
Ik hoorde gisteren ook dat ik mij schuldig voel over alles wat mis is gegaan in mijn leven. Dat is nogal wat, want er ging een boel mis, en ik hoorde die uitspraak uit mijn eigen mond komen.
Daar zit dan meteen dat strenge naar mezelf toe en ik kreeg de boodschap mee om vooral mezelf te vergeven. Andere mensen hoefde (nog) niet. Maar mij moest ik vergeven.
Nuh..daar gaat ie dan;
Lieve Roxanne
Ik vergeef je alle vergissingen die je beging.
Omdat je niet beter wist en nooit uit kwade bedoelingen handelde vind ik het sowieso een beetje overdreven dat je je schuldig voelt over je daden, maar ja je bent wel een beetje een drama-queen wat dat betreft en dat laatste vergeef ik je ook meteen maar.
Verder is het heel normaal dat je nog steeds boos bent op een aantal mensen. Die hebben dat namelijk verdiend. Dat zijn mensen die jou moedwillig pijn hebben gedaan, niet per ongeluk of zonder dat ze het wisten..nee expres.
Droom dus nog maar lekker een poosje verder over hoe je je zult wreken op ze.
Dat vergeef ik je Roxanne.
Wat je moederschap betreft..ach je weet wel dat wakker liggen niet helpt. En het laatste incident was wel heel duidelijk een issue over loslaten. Net toen je daar eindelijk aan toe was, ging het heel erg mis met je kind. Net toen je even niet keek gebeurde er iets naars. Nu kun je twee kanten op. Je kunt er voor kiezen dat halve uurtje ook boven op je grut te blijven zitten en ze nog beter te beschermen, maar je hebt al ervaren dat er momenten zijn dat dat niet kan. Je kunt er ook voor kiezen om je kroost op te vangen na een traumatische gebeurtenis en ze te troosten, zoals alleen jij dat kan. Er volledig zijn voor ze als ze dat nodig hebben, en je terug trekken wanneer dat niet het geval is. Het zijn pubers lieve Roxanne, en je hebt ze tot nu toe heel erg intensief begeleid. Genoeg om ze nu zelf hun keus te laten maken. Stop dus nu ook maar met je schuldig voelen over de fouten die zij maken.
Ik vergeef je al je woede. Opgeslagen in dat slimme lijf van je, dus dat kun je nu ook laten gaan.
Ik vergeef je je al je fratsen, die je denkt nodig te hebben als een soort brandstof om de paljas uit te hangen.
O en stop alsjeblieft ook met die idioot hoge levensverwachting, je kwaliteitsdingetje. Groots en meeslepend leef je toch wel, ook in je diepste dalen.
Ik voel nog niks
Ik ga het gewoon bloggen, dan wordt het iets plechtigs!
