Oud verhaal voor het slapen gaan

Wanneer 24 uren in een dag niet meer genoeg zijn voor mij is het tijd om M te bezoeken.

Ze wuift al mijn muizenissen weg en glimlacht mijn geest weer schoon.

Ik klaag wat over mijn chronisch volgepropte weken en de bijbehorende vermoeienissen, zij schudt haar doorzichtige haren en veren heen en weer en ik hoor zachtjes “tssssssss ………

Ze pakt een schaal en zingend legt zij het vol met stenen, grote gave keien en ze vraagt mij: kan er nog meer in?

Ik zeg haar dat de schaal vol is en dat er niets meer bij kan.

Ze pakt een ronde pot vol kleine kiezels en keert deze om boven de grote schaal. Ze schudt de schaal wat heen en weer en de kiezels vinden met gemak genoeg openingen tussen de keien.

Ik moet lachen om haar zelfvoldane uitdrukking.

Ze vraagt me nogmaals of er nog meer in de schaal kan, en nu weet ik het niet zeker.

Ze heeft die duivelse blik in haar ogen. Ik zeg haar dat ik denk dat er niets meer bij kan.

Ze grijpt om zich heen op de grond en haar handen vullen zich met zand. Ze strooit nog minstens 7 handen vol zand in de schaal, voordat deze echt vol zit, en ik weet zeker dat er nu echt niets meer bij kan.

Of toch……

M loopt weg en komt terug met een fles wijn. Ik voel de lach in mij op borrelen als ik haar bedoeling doorzie. En ja hoor, bijna de hele fles kan er nog bij.

We zitten zomaar een poosje bij elkaar. Het heeft geen zin om aan haar te vragen waarom ze dit doet of wat de bedoeling is, ze vertelt het pas als zij dat wil.
En dan komt het.

De schaal is mijn leven.
De keien zijn de belangrijke dingen in mijn leven – Partner, kinderen, familie, gezondheid, vrienden, mijn passie.
Het zijn de dingen die zo belangrijk voor me zijn, dat wanneer al het andere in mijn leven er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, mijn leven nog steeds meer dan de moeite waard is.
De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen mijn huis, mijn tuin, mijn atelier. Ze zijn allemaal vervangbaar.
Het zand is al het andere, de kleine dingen.
Wanneer het zand als eerste in de schaal zou zijn terecht gekomen, zou er geen ruimte zijn geweest voor de stenen en kiezels.
Dit geldt ook voor mijn leven.

Wanneer ik heel de dag al mijn tijd en energie geeft aan de kleine dingen, zal ik nooit ruimte of tijd hebben voor de dingen die echt belangrijk voor mij zijn.
Belangrijk.

Prioriteiten.
Ik moet met mijn kinderen spelen.
Tijd nemen om naar de dokter te gaan als dat nodig is.
Mijn lief mee nemen naar een feest en dansen.

Schilderen.
De rest is zand.

Ik zit hier lang over na te denken, maar er valt geen speld tussen te krijgen.

Wat ze zegt klopt altijd.

Ik zie hoe ze aanstalten maakt om weer te verdwijnen, en reik naar haar.

“En de wijn?”vraag ik.

Ze is al bijna helemaal weg als ik die zangerige stem hoor fluisteren; 
"Het laat je zien, dat hoe vol je leven ook lijkt, er altijd ruimte is voor een mooi glas wijn."