Een paar keer per jaar neem ik mij voor om naar de kapper te gaan.
Ik vertrouw kappers niet. Een onbeduidend kindertraumaatje.
Een keer per jaar ga ik dan toch maar, een noodzakelijk kwaad, net als de tandarts.
En alleen de dooie puntjes mogen er af.
Zal ik er een spoeling doorheen doen, dan zie je er niks meer van, zegt het meisje voorzichtig.
Alle haren, ja ook die grijze gaan overeind staan.
“Waarvan?” Vraag ik met best wel een waarschuwing in mijn toon, vind ik zelf.
Noueuh…..ze knipt zwijgend door.
Ze geeft niet meteen op.
“Ik kan de kleur van de spoeling in precies uw eigen kleur mengen”, probeert ze opnieuw.
Zal ze nu van haar baas meer moeten verkopen dan een knipbeurt of heeft ze echt het beste met mij voor?
In beide gevallen slaat ze de plank volledig mis.
“Maar waarom dan? Ik voel hoe mijn toon alweer een octaaf is gezakt. Iedereen die mij een beetje kent zou op dit punt eieren voor zijn geld kiezen. Maar ze kent mij niet. En ze is jong genoeg om zich op deze manier met mijn uiterlijk te bemoeien zonder dat ik daar verder iets achter hoef te zoeken. Een prachtig meisje, jong en gaaf, iets teveel make-up, maar dat vind ik al gauw van make-up. Ik ontmoet haar blik in de spiegel en ze begint te blozen.
Ach wat, waar gaat het nou over, een paar grijze haren. Ik schiet in de lach en vraag haar hoe erg het is. Ze kleurt nog roder. Ik heb ineens oprecht met haar te doen.
“Ik vind het niet erg hoor”, probeer ik haar gerust te stellen.
Ik zie haar schaar bevriezen midden in een beweging. “Meent u dat nou echt?” Ze lijkt echt heel erg verbaasd.
Ze is van een andere wereld, besef ik dan. Een wereld van perfecte bikinilijntjes en mascararollers die je wimpers 10x voller en langer laten lijken. Een wereld waarin puistjes niet mogen, dik taboe is, maar volume een must. Ze leeft in de volle overtuiging dat wat op tv in de commercials gezegd wordt waar moet zijn. De tijdschriften die ze leest staan bol van goedbedoelde tips plus foto’s van de meisjes die deze tips goed hebben begrepen.
Wat moet ze nou met mij.
Het is mijn wereld niet. Ik doe daar niet aan mee.
Ik zie ze heus wel hoor, die grijzen. En dat alles aan mij richting zuiden begint te wijzen heeft niks met windrichting te maken. Wallen, rimpels, flubberarmen en weet ik veel wat me allemaal nog te wachten staat, het zal me wat.
In de spiegel met het koude winterlicht van rechts schatert het verval me toe en ik grijns terug.
Want mijn grijzen zijn zo goed als zilver. Wat gaat hangen is evengoed van mij en eerlijk verdient. Het meeste aan mij doet het nog goed, terwijl ik statistisch gezien “over de helft” ben. Met lipstick op mijn mond voel ik me net een clown en het bederft mijn smaak.
En ik wrijf graag af en toe hartgrondig in mijn ogen, daar hoef ik dus echt niks op te kladderen.
Geduldig leg ik haar uit dat het niet aan mij besteed is. Spoelingen, smeersels, conditioners, waxes, pakkingen, botox, lipodingessen…….. Ik heb liever een nieuwe schildersezel, want ik heb er nog maar 23, of een mooi Hahnemuhle Fine Art William Turner aquarelblok met 300grams vellen van 100% katoen en een grove korrel. O, en mijn rode oker en mijn cadmiumrood zijn ook op. Dat telt echt.
Nou mevrouw eigenlijk hebt u het ook helemaal niet nodig.Wilt u nog een kopje koffie?
Nog twee weken, dan is er een feestje. Dan kan ik weer een hele nacht dansen.
En dat telt ook.
Ik ga fantastisch elegant oud worden zonder toeters en bellen.
maandag 18 januari 2010
zondag 17 januari 2010
Nachtgedachten
Nachtgedachten 2.48 uur
Ze staan na uren nog steeds op mn netvlies, nadat de camera was uitgezoemd…….wat een boel witte lakens.
En wat zijn er veel kleintjes bij..
Je weet s’ochtends nooit of het vandaag je sterfdag zal zijn.
Je doet gewoon je ding en dan valt ineens de wereld om.
Gewoon boven op jou.
Je bent 1 jaar en je wordt gespaard. Je bent 10 en je bent meteen dood.
Je bent 30 en je ligt 3 dagen onder een gebouw bekneld met je dode familie om je heen.
Je bent 15 en na die enorme klap weet je niet waar je bent, je kunt je niet meer bewegen, je stem is opgehouden van uitputting er is steeds minder geluid om je heen en je bent bang dat je zult sterven.
Sommigen weten s’ochtends dat het hun sterfdag zal zijn.
Daggedachten
Landerig aan de keukentafel brengen we de dag door in somberheid om zoveel leed.
We zouden hierdoor onze eigen lasten en pijnen kunnen relativeren en zo nog een beetje stemming kunnen genereren, maar het is wel goed zo. Waarom zou je altijd maar voorbij de ellende willen? Omdat ze van iemand anders is? Op de Apple-tv komen foto’s voorbij, huwelijksfoto’s, babyfoto’s, vrienden, feestjes, vakanties ons leven in een veilige stevige notendop.
We zijn er allemaal een beetje stil van vandaag.
Ze staan na uren nog steeds op mn netvlies, nadat de camera was uitgezoemd…….wat een boel witte lakens.
En wat zijn er veel kleintjes bij..
Je weet s’ochtends nooit of het vandaag je sterfdag zal zijn.
Je doet gewoon je ding en dan valt ineens de wereld om.
Gewoon boven op jou.
Je bent 1 jaar en je wordt gespaard. Je bent 10 en je bent meteen dood.
Je bent 30 en je ligt 3 dagen onder een gebouw bekneld met je dode familie om je heen.
Je bent 15 en na die enorme klap weet je niet waar je bent, je kunt je niet meer bewegen, je stem is opgehouden van uitputting er is steeds minder geluid om je heen en je bent bang dat je zult sterven.
Sommigen weten s’ochtends dat het hun sterfdag zal zijn.
Daggedachten
Landerig aan de keukentafel brengen we de dag door in somberheid om zoveel leed.
We zouden hierdoor onze eigen lasten en pijnen kunnen relativeren en zo nog een beetje stemming kunnen genereren, maar het is wel goed zo. Waarom zou je altijd maar voorbij de ellende willen? Omdat ze van iemand anders is? Op de Apple-tv komen foto’s voorbij, huwelijksfoto’s, babyfoto’s, vrienden, feestjes, vakanties ons leven in een veilige stevige notendop.
We zijn er allemaal een beetje stil van vandaag.
zaterdag 9 januari 2010
NOOIT MEER MAANDAG 2
De overgave
Marian ontmoette ik wel eens op feestjes. We hebben ons kunstenaarschap gemeen en het klikte. Toen ze mij vroeg of ze eens bij een workshop mocht helpen zei ik direct ja.
Vanaf het begin is dat een voltreffer geweest. We vullen elkaar griezelig goed aan tijdens de sessies en onze klanten krijgen dat mee in de “fun”die we beleven aan het gezamenlijk creëren.
Dat gezamenlijk creëren is toch wel een ding geweest hoor.
Vóór het presentatiefeestje dat we wilden geven om onze samenwerking officieel te maken besloten we eerst alle producten die we aanbieden zelf grondig uit te proberen. We hebben vooral veel zitten experimenteren om het nog specialer te maken. Een zomer lang hebben we daar in mijn atelier elkaar helemaal gek zitten maken, verzonnen we nieuwe workshops om onze concullega’s voor te blijven, immers elk zichzelf respecterend atelier geeft tegenwoordig workshops. Elke ingeving van Marian rukte bij mij een register aan ideeën open en omgekeerd werkte dat net zo. Onze directe kring mensen werd stapelkrankjorum van ons. We waren in die periode waarschijnlijk voor niemand anders te pruimen dan voor ons.
In die zomer van 2008 zijn een paar bijzondere producten ontstaan. Bijvoorbeeld papierhasjee, een soort van papier-maché maar dan anders. Door lijmsoorten te mixen ontdekten we toepassingen die in een korter tijdsbestek maximaal resultaat opleverden, waardoor onze klanten met een degelijker kunstwerk thuiskomen. Toen het herfst werd stonden we te schilderen met alles behalve verf. Steeds iets nieuws verzinnen werd ons motto, bij alles wat we deden.
Tijdens die experimentele sessies is een sfeer ontstaan van altijd willen blijven hangen in de kick van het nieuwe, niet denken maar doen en de blunders eruit ziften, om onze klanten veilig te kunnen laten falen.
Ik zag op televisie hoe we binnen 5 minuten onze rijst op tafel kunnen hebben, dat heeft uncle Sam zo bedacht. Een klein fragment uit het dagelijks bestaan van de gemiddelde werkende/ondernemende Nederlander. Ik maak zelf ook deel uit van die hollende meute.
Marian en ik willen optimale omstandigheden scheppen om een “moment” te ontrukken aan de meedogenloze vaart van deze tijd. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze klanten. Het duurde even voor we dat kort en bondig onder woorden konden brengen. NOOITMEERMAANDAG is voor ons een kreet die deze lading dekt.
In eerste instantie lieten we alles zachtjes en bescheiden rondzoemen.
Tijdens de lancering van NOOIT MEER MAANDAG in oktober 2008maakten we al iets meer kabaal. Martijn Aslander deed de opening en we maakten een goede indruk op onze stad.
Niet denken maar doen werd een veelgehoorde kreet in het atelier, dat geldt echter alleen voor de spelers. Wij als coaches denken wel degelijk na.
Wanneer men een kunstwerk als resultaat wil moet er een krachtige compositie staan. Een verantwoord kleurpalet. En als er een bepaalde vorm vereist is moet hij vormvast zijn. Lukt dat de deelnemers niet, dan moet onze trukendoos open.
Bij veel kunstenaars blijft die dicht, want stel je voor dat iemand anders jouw dingetje gaat doen.
Eigenlijk is het not done om je als coach te bemoeien met de inhoud van het kunstwerk, belangrijk is het om je klant het gevoel te geven dat het maaksel alleen en enkel en alleen tot stand kwam door zijn of haar vermogen. Een mooi streven hoor, maar om een kunstwerk tot stand te brengen dat klopt volgens de normen van een kunstwerk valt nog niet mee wanneer je nog nooit een penseel gehanteerd hebt.
Leuk hoor een dergelijk broddelwerkje, maar we hangen het toch liever in de kantine dan in de hal, want het rammelt aan alle kanten, hoe leuk de teambuilding dag ook was en hoe hard we ook gelachen hebben.
Natuurlijk is het belangrijk om niet aan de eigenwaarde van een maker te komen, maar is het gevoel van trots niet even groot als dat kunstwerk ook echt een eyecatcher is op een prominente plek mede omdat het goed doorwrocht is?
Marian en ik zijn heel wat workshops verder, de een met wat meer spektakel dan de ander, dat passen we per klant keurig aan, maar allemaal waardevol. Onze anti-site is veranderd in een mooie stevige visitekaart online ga maar eens kijken op nooitmeermaandag.nl.
..het moment dat het gemurmel gegniffel en andere geluiden die bij gêne horen overgaan in stilte. Ik hoor de kwartjes vallen. Dit is het moment dat Marian en ik even naar elkaar gniffelen.
Dit is een van die dingen waar het ons om te doen is, die bijna stilte, met alleen nog het geluid van overgave.
De overgave
Marian ontmoette ik wel eens op feestjes. We hebben ons kunstenaarschap gemeen en het klikte. Toen ze mij vroeg of ze eens bij een workshop mocht helpen zei ik direct ja.
Vanaf het begin is dat een voltreffer geweest. We vullen elkaar griezelig goed aan tijdens de sessies en onze klanten krijgen dat mee in de “fun”die we beleven aan het gezamenlijk creëren.
Dat gezamenlijk creëren is toch wel een ding geweest hoor.
Vóór het presentatiefeestje dat we wilden geven om onze samenwerking officieel te maken besloten we eerst alle producten die we aanbieden zelf grondig uit te proberen. We hebben vooral veel zitten experimenteren om het nog specialer te maken. Een zomer lang hebben we daar in mijn atelier elkaar helemaal gek zitten maken, verzonnen we nieuwe workshops om onze concullega’s voor te blijven, immers elk zichzelf respecterend atelier geeft tegenwoordig workshops. Elke ingeving van Marian rukte bij mij een register aan ideeën open en omgekeerd werkte dat net zo. Onze directe kring mensen werd stapelkrankjorum van ons. We waren in die periode waarschijnlijk voor niemand anders te pruimen dan voor ons.
In die zomer van 2008 zijn een paar bijzondere producten ontstaan. Bijvoorbeeld papierhasjee, een soort van papier-maché maar dan anders. Door lijmsoorten te mixen ontdekten we toepassingen die in een korter tijdsbestek maximaal resultaat opleverden, waardoor onze klanten met een degelijker kunstwerk thuiskomen. Toen het herfst werd stonden we te schilderen met alles behalve verf. Steeds iets nieuws verzinnen werd ons motto, bij alles wat we deden.
Tijdens die experimentele sessies is een sfeer ontstaan van altijd willen blijven hangen in de kick van het nieuwe, niet denken maar doen en de blunders eruit ziften, om onze klanten veilig te kunnen laten falen.
Ik zag op televisie hoe we binnen 5 minuten onze rijst op tafel kunnen hebben, dat heeft uncle Sam zo bedacht. Een klein fragment uit het dagelijks bestaan van de gemiddelde werkende/ondernemende Nederlander. Ik maak zelf ook deel uit van die hollende meute.
Marian en ik willen optimale omstandigheden scheppen om een “moment” te ontrukken aan de meedogenloze vaart van deze tijd. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze klanten. Het duurde even voor we dat kort en bondig onder woorden konden brengen. NOOITMEERMAANDAG is voor ons een kreet die deze lading dekt.
In eerste instantie lieten we alles zachtjes en bescheiden rondzoemen.
Tijdens de lancering van NOOIT MEER MAANDAG in oktober 2008maakten we al iets meer kabaal. Martijn Aslander deed de opening en we maakten een goede indruk op onze stad.
Niet denken maar doen werd een veelgehoorde kreet in het atelier, dat geldt echter alleen voor de spelers. Wij als coaches denken wel degelijk na.
Wanneer men een kunstwerk als resultaat wil moet er een krachtige compositie staan. Een verantwoord kleurpalet. En als er een bepaalde vorm vereist is moet hij vormvast zijn. Lukt dat de deelnemers niet, dan moet onze trukendoos open.
Bij veel kunstenaars blijft die dicht, want stel je voor dat iemand anders jouw dingetje gaat doen.
Eigenlijk is het not done om je als coach te bemoeien met de inhoud van het kunstwerk, belangrijk is het om je klant het gevoel te geven dat het maaksel alleen en enkel en alleen tot stand kwam door zijn of haar vermogen. Een mooi streven hoor, maar om een kunstwerk tot stand te brengen dat klopt volgens de normen van een kunstwerk valt nog niet mee wanneer je nog nooit een penseel gehanteerd hebt.
Leuk hoor een dergelijk broddelwerkje, maar we hangen het toch liever in de kantine dan in de hal, want het rammelt aan alle kanten, hoe leuk de teambuilding dag ook was en hoe hard we ook gelachen hebben.
Natuurlijk is het belangrijk om niet aan de eigenwaarde van een maker te komen, maar is het gevoel van trots niet even groot als dat kunstwerk ook echt een eyecatcher is op een prominente plek mede omdat het goed doorwrocht is?
Marian en ik zijn heel wat workshops verder, de een met wat meer spektakel dan de ander, dat passen we per klant keurig aan, maar allemaal waardevol. Onze anti-site is veranderd in een mooie stevige visitekaart online ga maar eens kijken op nooitmeermaandag.nl.
..het moment dat het gemurmel gegniffel en andere geluiden die bij gêne horen overgaan in stilte. Ik hoor de kwartjes vallen. Dit is het moment dat Marian en ik even naar elkaar gniffelen.
Dit is een van die dingen waar het ons om te doen is, die bijna stilte, met alleen nog het geluid van overgave.
Abonneren op:
Posts (Atom)
