Mooi oud

Een paar keer per jaar neem ik mij voor om naar de kapper te gaan.
Ik vertrouw kappers niet. Een onbeduidend kindertraumaatje.
Een keer per jaar ga ik dan toch maar, een noodzakelijk kwaad, net als de tandarts.
En alleen de dooie puntjes mogen er af.

Zal ik er een spoeling doorheen doen, dan zie je er niks meer van, zegt het meisje voorzichtig.
Alle haren, ja ook die grijze gaan overeind staan.
“Waarvan?” Vraag ik met best wel een waarschuwing in mijn toon, vind ik zelf.
Noueuh…..ze knipt zwijgend door.
Ze geeft niet meteen op.
“Ik kan de kleur van de spoeling in precies uw eigen kleur mengen”, probeert ze opnieuw.
Zal ze nu van haar baas meer moeten verkopen dan een knipbeurt of heeft ze echt het beste met mij voor?
In beide gevallen slaat ze de plank volledig mis.
“Maar waarom dan? Ik voel hoe mijn toon alweer een octaaf is gezakt. Iedereen die mij een beetje kent zou op dit punt eieren voor zijn geld kiezen. Maar ze kent mij niet. En ze is jong genoeg om zich op deze manier met mijn uiterlijk te bemoeien zonder dat ik daar verder iets achter hoef te zoeken. Een prachtig meisje, jong en gaaf, iets teveel make-up, maar dat vind ik al gauw van make-up. Ik ontmoet haar blik in de spiegel en ze begint te blozen.
Ach wat, waar gaat het nou over, een paar grijze haren. Ik schiet in de lach en vraag haar hoe erg het is. Ze kleurt nog roder. Ik heb ineens oprecht met haar te doen.
“Ik vind het niet erg hoor”, probeer ik haar gerust te stellen.
Ik zie haar schaar bevriezen midden in een beweging. “Meent u dat nou echt?” Ze lijkt echt heel erg verbaasd.
Ze is van een andere wereld, besef ik dan. Een wereld van perfecte bikinilijntjes en mascararollers die je wimpers 10x voller en langer laten lijken. Een wereld waarin puistjes niet mogen, dik taboe is, maar volume een must. Ze leeft in de volle overtuiging dat wat op tv in de commercials gezegd wordt waar moet zijn. De tijdschriften die ze leest staan bol van goedbedoelde tips plus foto’s van de meisjes die deze tips goed hebben begrepen.
Wat moet ze nou met mij.

Het is mijn wereld niet. Ik doe daar niet aan mee.
Ik zie ze heus wel hoor, die grijzen. En dat alles aan mij richting zuiden begint te wijzen heeft niks met windrichting te maken. Wallen, rimpels, flubberarmen en weet ik veel wat me allemaal nog te wachten staat, het zal me wat.
In de spiegel met het koude winterlicht van rechts schatert het verval me toe en ik grijns terug.
Want mijn grijzen zijn zo goed als zilver. Wat gaat hangen is evengoed van mij en eerlijk verdient. Het meeste aan mij doet het nog goed, terwijl ik statistisch gezien “over de helft” ben. Met lipstick op mijn mond voel ik me net een clown en het bederft mijn smaak.
En ik wrijf graag af en toe hartgrondig in mijn ogen, daar hoef ik dus echt niks op te kladderen.

Geduldig leg ik haar uit dat het niet aan mij besteed is. Spoelingen, smeersels, conditioners, waxes, pakkingen, botox, lipodingessen…….. Ik heb liever een nieuwe schildersezel, want ik heb er nog maar 23, of een mooi Hahnemuhle Fine Art William Turner aquarelblok met 300grams vellen van 100% katoen en een grove korrel. O, en mijn rode oker en mijn cadmiumrood zijn ook op. Dat telt echt.

Nou mevrouw eigenlijk hebt u het ook helemaal niet nodig.Wilt u nog een kopje koffie?
Nog twee weken, dan is er een feestje. Dan kan ik weer een hele nacht dansen.
En dat telt ook.

Ik ga fantastisch elegant oud worden zonder toeters en bellen.