Sinds kort twitter ik.
Ja dat leest u goed.
Schaamvol moet ik alles terugnemen wat ik ooit over twitter heb geroepen.
Dat twitter voor mensen met een te groot ego is, dat twitter voor loosers is, waar verder niemand anders nog naar luistert. En vooral dat je jezelf wel heel belangrijk moet vinden om te denken dat de hele wereld zit te wachten op een berichtje over jouw dingessen.
Ik moest wel even weer wat valse bescheidenheid van mij af schudden, want natuurlijk ben ik belangrijk, niet voor de hele wereld, maar wel in mijn “zijn”
Ik ben een groep mensen gaan volgen omdat ze leuke tweets = berichtjes op twitter zetten, of hele leuke opmerkingen maken, of interessante stukken schrijven en linkjes naar mooie filmpjes sturen. En geloof het of niet..mijn wereld is groter geworden.
Heel af en toe krimpt die wereld dan ook weer een beetje. Ik ontdekte dat er niet altijd even eerlijk getwitterd wordt. Vooral op de dagen dat het mij minder goed gaat lijkt het of mijn hele netwerk bestaat uit mensen die niets anders meemaken dan achtervolgd worden door succes!!! Dat hebben ze natuurlijk aan hun stralende zelfbewustzijn en voortvarende energie te danken en o niet te vergeten hun tweetgedrag, dat zo ongeveer neerkomt op 60 tweets per dag die een herhaling zijn van de boodschap kijk mijn ding kijk mijn ding, vergezeld gaande van een linkje naar dat ding. Zo hoor je te twitteren. Heel blij hoor je de wapenfeiten van de hoogste tak te tweeten, als een lichtgevend vogeltje, of ze nu waar zijn of niet. Getwieter, zeg maar. Slecht voelen mag niet, das negatief. Ik kreeg gelijk allerlei tips toen ik op een ochtend een mopper de ether in twoeide. Van belangrijke meneren in “pak en straf op de avatar”(dat zijn de kleine foto’tjes naast onze schrijfseltjes) leerde ik dat het not done was om over onbenulligheden te tweeten, over koffie met koek en kapotte wasmachines en vooral niet te persoonlijk. Getwater en getweuter. Zakelijk mag blijkbaar nog steeds niet menselijk anno 2009.
De meest onpersoonlijke twitteraars heb ik er maar afgefwitterd. Weg met de niet-menselijke ruis.
Het paadje naar succes begint dus bij de reclame boodschap, nu meer dan ooit binnen handbereik in ons eigen media-notebook-ifone-parkje.
Zo makkelijk is die bescheidenheid van mij echter niet af te schudden. Misschien is ze toch niet helemaal vals dan? Ik heb er grote moeite mee om mezelf steeds te herhalen en te vervallen in het kijkmijkijkmijkijkmij gedrag, wat zo kenmerkend is voor velen in het netwerk dat ik volg.
Dat moet ik toch eens onderzoeken.
Ondertussen twitter ik gewoon door hoor, over wat ik denk en doe en vind, ook al is dat soms niet vrolijk of succesvol.
woensdag 25 november 2009
dinsdag 17 november 2009
Herinneringen 3
Constructies
Woest kan ik worden van dat inzicht dat zo pal voor mijn neus bengelt voor mij net ongrijpbaar. De construktie van een kruisgewelf.
Het ei, de appels, het gloeilampje, de maiskolf, de flessen, allemaal redelijk gelukt tot goede studies. Maar het kruisgewelf. Een raadsel is het voor mij. Zo raadselachtig dat ik er niet eens aan durf te beginnen. Dat houd ik nu al 2 weken vol.
En dat gaat bijna vanzelf want er stond nog meer op mijn lijstje. Na de laatste termijnbetaling van de academie kwam ik paars te staan. Meestal is er altijd wel een klus op handen, maar geleidelijk aan wordt de prioriteit steeds meer naar studie geschoven. Onverkoopbaar. Subtiel werd ik laatst eens een keertje herinnerd aan de duur van de opleiding en dat het dus voorlopig nog 3 jaar duurt voor ik weer fulltime kan werken. De opleiding wordt intensiever in de opvolgende jaren, blijkt bij navraag aan derdejaars studenten, en ik zie de ambulance zachtjes zijn zwaailichten aanzwengelen ergens achter in mijn hoofd. Is er echt een moment geweest dat ik geloofde dat dit een goede combinatie was?
Ik besluit om de teambuilding workshops in mijn atelier weer opnieuw te starten. Als ik 1 workshop per maand geef dan kan ik aan het eind van dit seizoen mijn nieuwe studie jaar betalen. Ik heb alles nog in huis, 30 ezels, genoeg verf, de draaiboeken van voorgaande jaren, genoeg keus en genoeg ongebruikte ideeen. De workshopsite word aangepast, alles word aangepast en oeh wat staat dat leuk op mijn visitekaartje “het Gerrit van Houten huis”. De workshops lopen weer en het is telkens weer bijzonder. Heel verschillende bezoekers. Omdat ik nu maar een workshop in de maand plan blijft het ook leuk, en heb ik minder stress en meer tijd voor mijn studie de komende maanden, en misschien iets meer tijd om weer eens te schilderen.
Waarom kan ik een dergelijke construktie wel aan?
En die tegelvloer lukte toch ook? Zelfs in overhoeksperspectief ik had nog nooit van dat woord gehoord! Pilaren….cilinders, dat voelde ik nog wel landen, maar dat gewelf….
Nee, dan de proporties die dit heeft aangenomen
Woensdagochtend heb ik mijn eerste werkbespreking met de docenten. Dwangmatig ben ik mijn schetsen aan het checken, die tekening er bij nee die juist niet….of wel….of
Zaterdag speelt de leukste band van Groningen een thuiswedstrijd. Dan trek ik mijn hoge hakken aan en ga dansen. En dan wordt het kerst.
Woest kan ik worden van dat inzicht dat zo pal voor mijn neus bengelt voor mij net ongrijpbaar. De construktie van een kruisgewelf.
Het ei, de appels, het gloeilampje, de maiskolf, de flessen, allemaal redelijk gelukt tot goede studies. Maar het kruisgewelf. Een raadsel is het voor mij. Zo raadselachtig dat ik er niet eens aan durf te beginnen. Dat houd ik nu al 2 weken vol.
En dat gaat bijna vanzelf want er stond nog meer op mijn lijstje. Na de laatste termijnbetaling van de academie kwam ik paars te staan. Meestal is er altijd wel een klus op handen, maar geleidelijk aan wordt de prioriteit steeds meer naar studie geschoven. Onverkoopbaar. Subtiel werd ik laatst eens een keertje herinnerd aan de duur van de opleiding en dat het dus voorlopig nog 3 jaar duurt voor ik weer fulltime kan werken. De opleiding wordt intensiever in de opvolgende jaren, blijkt bij navraag aan derdejaars studenten, en ik zie de ambulance zachtjes zijn zwaailichten aanzwengelen ergens achter in mijn hoofd. Is er echt een moment geweest dat ik geloofde dat dit een goede combinatie was?
Ik besluit om de teambuilding workshops in mijn atelier weer opnieuw te starten. Als ik 1 workshop per maand geef dan kan ik aan het eind van dit seizoen mijn nieuwe studie jaar betalen. Ik heb alles nog in huis, 30 ezels, genoeg verf, de draaiboeken van voorgaande jaren, genoeg keus en genoeg ongebruikte ideeen. De workshopsite word aangepast, alles word aangepast en oeh wat staat dat leuk op mijn visitekaartje “het Gerrit van Houten huis”. De workshops lopen weer en het is telkens weer bijzonder. Heel verschillende bezoekers. Omdat ik nu maar een workshop in de maand plan blijft het ook leuk, en heb ik minder stress en meer tijd voor mijn studie de komende maanden, en misschien iets meer tijd om weer eens te schilderen.
Waarom kan ik een dergelijke construktie wel aan?
En die tegelvloer lukte toch ook? Zelfs in overhoeksperspectief ik had nog nooit van dat woord gehoord! Pilaren….cilinders, dat voelde ik nog wel landen, maar dat gewelf….
Nee, dan de proporties die dit heeft aangenomen
Woensdagochtend heb ik mijn eerste werkbespreking met de docenten. Dwangmatig ben ik mijn schetsen aan het checken, die tekening er bij nee die juist niet….of wel….of
Zaterdag speelt de leukste band van Groningen een thuiswedstrijd. Dan trek ik mijn hoge hakken aan en ga dansen. En dan wordt het kerst.
zondag 15 november 2009
Herinneringen 2
Brugpiepers
Daar gaat ze. Ze heeft mascara op haar wimpers, rouge op haar wangen en een lipgloss op haar lippen. Haar haren punk met een blonde lok.
Haar ranke elfenlijfje heeft ze in Gothic gehuld. Haar fiets is gepimpt volgens de laatste trend, met paarse bloemetjes aan het stuur. Ze kreunt theatraal onder het gewicht van haar enorme boekentas.
s’Morgens wordt ze opgehaald door haar vriendin en samen fietsen ze -o griebels- naar het centrum van de stad.
Ze gaat voor het eerst naar de havo, de brugklas.
12 Jaar en ineens is dat kind veranderd in iets waar ik nog niet helemaal klaar voor was.
Ik weet wel dat ik heb rondgebazuind dat ik dit wel aan kon, ha loslaten is immers mijn dinges van het moment. Nou, dat heb ik allemaal gelogen. Bezorgd hoor ik de verhalen over de jongens en hun bravoure aan. Het klamme zweet breekt mij uit bij de gedachte aan het introductiekamp volgende week. De eerste engelse les, de eerste wiskundeles, het gegiechel over de biologieboeken waar een blote man in staat, met piemel ja! De euforie over de eerste dramaklas. Het eindeloos kaften.
Hadden wij vroeger ook zo veel boeken? Daar…. ik zei het; “VROEGER”!
Morgenvroeg wil ze om halfzeven opstaan, want we krijgen het grote eyeliner-experiment, of ik weet hoe dat moet???? Duizendmaal vertellen dat ze van zich zelf al zulke mooie ogen heeft en dat alles wat daarbij komt alleen maar kan tegenvallen komt niet over. Misschien kan ik haar maar beter leren hoe dat moet.
De wolken waren roze vanavond.
Daar gaat ze. Ze heeft mascara op haar wimpers, rouge op haar wangen en een lipgloss op haar lippen. Haar haren punk met een blonde lok.
Haar ranke elfenlijfje heeft ze in Gothic gehuld. Haar fiets is gepimpt volgens de laatste trend, met paarse bloemetjes aan het stuur. Ze kreunt theatraal onder het gewicht van haar enorme boekentas.
s’Morgens wordt ze opgehaald door haar vriendin en samen fietsen ze -o griebels- naar het centrum van de stad.
Ze gaat voor het eerst naar de havo, de brugklas.
12 Jaar en ineens is dat kind veranderd in iets waar ik nog niet helemaal klaar voor was.
Ik weet wel dat ik heb rondgebazuind dat ik dit wel aan kon, ha loslaten is immers mijn dinges van het moment. Nou, dat heb ik allemaal gelogen. Bezorgd hoor ik de verhalen over de jongens en hun bravoure aan. Het klamme zweet breekt mij uit bij de gedachte aan het introductiekamp volgende week. De eerste engelse les, de eerste wiskundeles, het gegiechel over de biologieboeken waar een blote man in staat, met piemel ja! De euforie over de eerste dramaklas. Het eindeloos kaften.
Hadden wij vroeger ook zo veel boeken? Daar…. ik zei het; “VROEGER”!
Morgenvroeg wil ze om halfzeven opstaan, want we krijgen het grote eyeliner-experiment, of ik weet hoe dat moet???? Duizendmaal vertellen dat ze van zich zelf al zulke mooie ogen heeft en dat alles wat daarbij komt alleen maar kan tegenvallen komt niet over. Misschien kan ik haar maar beter leren hoe dat moet.
De wolken waren roze vanavond.
donderdag 12 november 2009
Herinneringen 1
Herinnering aan zondag 3 februari 2008
Klapstoeltjes.
“Een discussie??? Oooh cool, dat is als mensen ruzie maken heh?”
Het enthousiasme van mijn dochter zet mij onmiddellijk aan tot actie. Hoe brak ik ook ben na het bandabandafeestje afgelopen nacht, we gaan. De omstandigheden werken ook zo prettig mee, mijn zoon is opgehaald door vriend H om mee te gaan zwemmen en dochterlief vergeet even te puberen vandaag.
Zo komt het dat we met zijn tweetjes in onze moeder en dochter vermomming rond de klok van 3 de trap af tuimelen van galerie Doornik & Schelfhout (ja, familie van)
“Eric Bos zal een lezing houden over de exposanten Diederik Kraaijpoel en Annet Hiltermann en hun positie in de Noordelijke figuratie,” staat in de aankondiging…mmmm geen discussie dus, mijn dochter is ietwat teleurgesteld.
De expositie “Gezien vanaf het klapstoeltje” maakt het ook niet echt goed voor haar, “saai” is haar meedogenloze conclusie, nadat we drie x rond zijn geweest. Ik op mijn beurt krijg er niet genoeg van. Gelukkig lopen er wat bekende collega-kunstenaars rond waar ze toch nog haar discussie mee heeft haha, “brutaal ding” denk ik, wanneer ze onomwonden haar mening uit, ook niet bescheiden zachtjes, niks hoor, luid genoeg voor iedereen. Nou ja, ze heeft ten minste een mening.
We planten ons strategisch onder op de trap wanneer de inleiding begint, met de ingang pal boven ons hoofd Een perfecte vluchtroute voor wanneer ze het echt op haar heupen krijgt. Na nog geen minuut begint ze nadrukkelijk te zuchten. Ik sla mijn arm liefdevol om haar heen en neem haar in een waarschuwende houdgreep. Ik kriebel haar in haar nek, dat werkt al vanaf dat ze baby was, ik hoop dat ze zo een half uur koest blijft. En dat doet ze.
Met de muziek van vannacht nog in mijn systeem dwaal ik tijdens de vragen en commentaren door de fantastische landschappen van Diederik Kraaijpoel die pal voor onze neus hangen. Ik smul van de laconieke reacties van deze man op de vragen als wat hij nou eigenlijk vindt van de titel “noordelijke realisten”. Hij vindt het allemaal maar een beetje onzin, gewoon kunstenaars die realistisch schilderen en in het noorden wonen en werken. Hij vertelt hoe hij zijn wereld afstruint op zoek naar onbedorven aarde, ruige pure rotspartijen. Hij vertelt hoe zijn wereld kleiner wordt naarmate hij ouder wordt en de beschaving steeds verder oprukt, en hoe hij in zijn landschappen zit en vastlegt wat hij ziet en ervaart. Even vergeet ik de beslommeringen van alledag, ben ik in de wereld van simpelweg vast willen leggen van schoonheid. Heel even vergeet ik zelfs waar ik ben en die opstandige duivel naast mij…en dan zakt er een meneer tegenover ons door zijn stoel. Klapstoeltjes hahahahaha. Nou ja de concentratie is weg, mijn dochter en ik schieten in een lachstuip die de rest van de middag blijft toeslaan. Soit. Ik ga later nog wel een keertje rustig kijken, alleen of met iemand die dit wel weet te waarderen.
Klapstoeltjes.
“Een discussie??? Oooh cool, dat is als mensen ruzie maken heh?”
Het enthousiasme van mijn dochter zet mij onmiddellijk aan tot actie. Hoe brak ik ook ben na het bandabandafeestje afgelopen nacht, we gaan. De omstandigheden werken ook zo prettig mee, mijn zoon is opgehaald door vriend H om mee te gaan zwemmen en dochterlief vergeet even te puberen vandaag.
Zo komt het dat we met zijn tweetjes in onze moeder en dochter vermomming rond de klok van 3 de trap af tuimelen van galerie Doornik & Schelfhout (ja, familie van)
“Eric Bos zal een lezing houden over de exposanten Diederik Kraaijpoel en Annet Hiltermann en hun positie in de Noordelijke figuratie,” staat in de aankondiging…mmmm geen discussie dus, mijn dochter is ietwat teleurgesteld.
De expositie “Gezien vanaf het klapstoeltje” maakt het ook niet echt goed voor haar, “saai” is haar meedogenloze conclusie, nadat we drie x rond zijn geweest. Ik op mijn beurt krijg er niet genoeg van. Gelukkig lopen er wat bekende collega-kunstenaars rond waar ze toch nog haar discussie mee heeft haha, “brutaal ding” denk ik, wanneer ze onomwonden haar mening uit, ook niet bescheiden zachtjes, niks hoor, luid genoeg voor iedereen. Nou ja, ze heeft ten minste een mening.
We planten ons strategisch onder op de trap wanneer de inleiding begint, met de ingang pal boven ons hoofd Een perfecte vluchtroute voor wanneer ze het echt op haar heupen krijgt. Na nog geen minuut begint ze nadrukkelijk te zuchten. Ik sla mijn arm liefdevol om haar heen en neem haar in een waarschuwende houdgreep. Ik kriebel haar in haar nek, dat werkt al vanaf dat ze baby was, ik hoop dat ze zo een half uur koest blijft. En dat doet ze.
Met de muziek van vannacht nog in mijn systeem dwaal ik tijdens de vragen en commentaren door de fantastische landschappen van Diederik Kraaijpoel die pal voor onze neus hangen. Ik smul van de laconieke reacties van deze man op de vragen als wat hij nou eigenlijk vindt van de titel “noordelijke realisten”. Hij vindt het allemaal maar een beetje onzin, gewoon kunstenaars die realistisch schilderen en in het noorden wonen en werken. Hij vertelt hoe hij zijn wereld afstruint op zoek naar onbedorven aarde, ruige pure rotspartijen. Hij vertelt hoe zijn wereld kleiner wordt naarmate hij ouder wordt en de beschaving steeds verder oprukt, en hoe hij in zijn landschappen zit en vastlegt wat hij ziet en ervaart. Even vergeet ik de beslommeringen van alledag, ben ik in de wereld van simpelweg vast willen leggen van schoonheid. Heel even vergeet ik zelfs waar ik ben en die opstandige duivel naast mij…en dan zakt er een meneer tegenover ons door zijn stoel. Klapstoeltjes hahahahaha. Nou ja de concentratie is weg, mijn dochter en ik schieten in een lachstuip die de rest van de middag blijft toeslaan. Soit. Ik ga later nog wel een keertje rustig kijken, alleen of met iemand die dit wel weet te waarderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
