Sinds kort twitter ik.
Ja dat leest u goed.
Schaamvol moet ik alles terugnemen wat ik ooit over twitter heb geroepen.
Dat twitter voor mensen met een te groot ego is, dat twitter voor loosers is, waar verder niemand anders nog naar luistert. En vooral dat je jezelf wel heel belangrijk moet vinden om te denken dat de hele wereld zit te wachten op een berichtje over jouw dingessen.
Ik moest wel even weer wat valse bescheidenheid van mij af schudden, want natuurlijk ben ik belangrijk, niet voor de hele wereld, maar wel in mijn “zijn”
Ik ben een groep mensen gaan volgen omdat ze leuke tweets = berichtjes op twitter zetten, of hele leuke opmerkingen maken, of interessante stukken schrijven en linkjes naar mooie filmpjes sturen. En geloof het of niet..mijn wereld is groter geworden.
Heel af en toe krimpt die wereld dan ook weer een beetje. Ik ontdekte dat er niet altijd even eerlijk getwitterd wordt. Vooral op de dagen dat het mij minder goed gaat lijkt het of mijn hele netwerk bestaat uit mensen die niets anders meemaken dan achtervolgd worden door succes!!! Dat hebben ze natuurlijk aan hun stralende zelfbewustzijn en voortvarende energie te danken en o niet te vergeten hun tweetgedrag, dat zo ongeveer neerkomt op 60 tweets per dag die een herhaling zijn van de boodschap kijk mijn ding kijk mijn ding, vergezeld gaande van een linkje naar dat ding. Zo hoor je te twitteren. Heel blij hoor je de wapenfeiten van de hoogste tak te tweeten, als een lichtgevend vogeltje, of ze nu waar zijn of niet. Getwieter, zeg maar. Slecht voelen mag niet, das negatief. Ik kreeg gelijk allerlei tips toen ik op een ochtend een mopper de ether in twoeide. Van belangrijke meneren in “pak en straf op de avatar”(dat zijn de kleine foto’tjes naast onze schrijfseltjes) leerde ik dat het not done was om over onbenulligheden te tweeten, over koffie met koek en kapotte wasmachines en vooral niet te persoonlijk. Getwater en getweuter. Zakelijk mag blijkbaar nog steeds niet menselijk anno 2009.
De meest onpersoonlijke twitteraars heb ik er maar afgefwitterd. Weg met de niet-menselijke ruis.
Het paadje naar succes begint dus bij de reclame boodschap, nu meer dan ooit binnen handbereik in ons eigen media-notebook-ifone-parkje.
Zo makkelijk is die bescheidenheid van mij echter niet af te schudden. Misschien is ze toch niet helemaal vals dan? Ik heb er grote moeite mee om mezelf steeds te herhalen en te vervallen in het kijkmijkijkmijkijkmij gedrag, wat zo kenmerkend is voor velen in het netwerk dat ik volg.
Dat moet ik toch eens onderzoeken.
Ondertussen twitter ik gewoon door hoor, over wat ik denk en doe en vind, ook al is dat soms niet vrolijk of succesvol.