Herinneringen 1

Herinnering aan zondag 3 februari 2008

Klapstoeltjes.

“Een discussie??? Oooh cool, dat is als mensen ruzie maken heh?”
Het enthousiasme van mijn dochter zet mij onmiddellijk aan tot actie. Hoe brak ik ook ben na het bandabandafeestje afgelopen nacht, we gaan. De omstandigheden werken ook zo prettig mee, mijn zoon is opgehaald door vriend H om mee te gaan zwemmen en dochterlief vergeet even te puberen vandaag.
Zo komt het dat we met zijn tweetjes in onze moeder en dochter vermomming rond de klok van 3 de trap af tuimelen van galerie Doornik & Schelfhout (ja, familie van)
“Eric Bos zal een lezing houden over de exposanten Diederik Kraaijpoel en Annet Hiltermann en hun positie in de Noordelijke figuratie,” staat in de aankondiging…mmmm geen discussie dus, mijn dochter is ietwat teleurgesteld.
De expositie “Gezien vanaf het klapstoeltje” maakt het ook niet echt goed voor haar, “saai” is haar meedogenloze conclusie, nadat we drie x rond zijn geweest. Ik op mijn beurt krijg er niet genoeg van. Gelukkig lopen er wat bekende collega-kunstenaars rond waar ze toch nog haar discussie mee heeft haha, “brutaal ding” denk ik, wanneer ze onomwonden haar mening uit, ook niet bescheiden zachtjes, niks hoor, luid genoeg voor iedereen. Nou ja, ze heeft ten minste een mening.
We planten ons strategisch onder op de trap wanneer de inleiding begint, met de ingang pal boven ons hoofd Een perfecte vluchtroute voor wanneer ze het echt op haar heupen krijgt. Na nog geen minuut begint ze nadrukkelijk te zuchten. Ik sla mijn arm liefdevol om haar heen en neem haar in een waarschuwende houdgreep. Ik kriebel haar in haar nek, dat werkt al vanaf dat ze baby was, ik hoop dat ze zo een half uur koest blijft. En dat doet ze.
Met de muziek van vannacht nog in mijn systeem dwaal ik tijdens de vragen en commentaren door de fantastische landschappen van Diederik Kraaijpoel die pal voor onze neus hangen. Ik smul van de laconieke reacties van deze man op de vragen als wat hij nou eigenlijk vindt van de titel “noordelijke realisten”. Hij vindt het allemaal maar een beetje onzin, gewoon kunstenaars die realistisch schilderen en in het noorden wonen en werken. Hij vertelt hoe hij zijn wereld afstruint op zoek naar onbedorven aarde, ruige pure rotspartijen. Hij vertelt hoe zijn wereld kleiner wordt naarmate hij ouder wordt en de beschaving steeds verder oprukt, en hoe hij in zijn landschappen zit en vastlegt wat hij ziet en ervaart. Even vergeet ik de beslommeringen van alledag, ben ik in de wereld van simpelweg vast willen leggen van schoonheid. Heel even vergeet ik zelfs waar ik ben en die opstandige duivel naast mij…en dan zakt er een meneer tegenover ons door zijn stoel. Klapstoeltjes hahahahaha. Nou ja de concentratie is weg, mijn dochter en ik schieten in een lachstuip die de rest van de middag blijft toeslaan. Soit. Ik ga later nog wel een keertje rustig kijken, alleen of met iemand die dit wel weet te waarderen.