Herinneringen 2

Brugpiepers

Daar gaat ze. Ze heeft mascara op haar wimpers, rouge op haar wangen en een lipgloss op haar lippen. Haar haren punk met een blonde lok.
Haar ranke elfenlijfje heeft ze in Gothic gehuld. Haar fiets is gepimpt volgens de laatste trend, met paarse bloemetjes aan het stuur. Ze kreunt theatraal onder het gewicht van haar enorme boekentas.
s’Morgens wordt ze opgehaald door haar vriendin en samen fietsen ze -o griebels- naar het centrum van de stad.
Ze gaat voor het eerst naar de havo, de brugklas.
12 Jaar en ineens is dat kind veranderd in iets waar ik nog niet helemaal klaar voor was.
Ik weet wel dat ik heb rondgebazuind dat ik dit wel aan kon, ha loslaten is immers mijn dinges van het moment. Nou, dat heb ik allemaal gelogen. Bezorgd hoor ik de verhalen over de jongens en hun bravoure aan. Het klamme zweet breekt mij uit bij de gedachte aan het introductiekamp volgende week. De eerste engelse les, de eerste wiskundeles, het gegiechel over de biologieboeken waar een blote man in staat, met piemel ja! De euforie over de eerste dramaklas. Het eindeloos kaften.
Hadden wij vroeger ook zo veel boeken? Daar…. ik zei het; “VROEGER”!
Morgenvroeg wil ze om halfzeven opstaan, want we krijgen het grote eyeliner-experiment, of ik weet hoe dat moet???? Duizendmaal vertellen dat ze van zich zelf al zulke mooie ogen heeft en dat alles wat daarbij komt alleen maar kan tegenvallen komt niet over. Misschien kan ik haar maar beter leren hoe dat moet.

De wolken waren roze vanavond.